Could’ve, Should’ve, Would’ve…

I've got all my wisdom teeth
Two up top, two beneath
And yet I'll recognise
My mouth says things that aren't so wise…

~ Crash Test Dummies


‘Tja, die moeten even getrokken worden.’

Even getrokken worden?! EVEN getrokken worden?! EVEN?!?!?!?!?! Mijn tandarts beseft blijkbaar niet dat hij met deze zes woordjes mijn grootste nachtmerrie in vervulling laat gaan: mijn verstandskiezen moeten worden getrokken! o_O

Vroeger was ik nooit echt bang voor de tandarts. Leuk was anders, maar na afloop kreeg je in ieder geval nog een leuk speeltje, zoals een gele triceratops of een groene brontosaurus.

Tot mijn tandarts (aka The Butcher...) op een dag besloot dat het best een goed idee was om een gaatje in mijn kies te betreden met een ijzeren haak en even gezelli in het rond te poeren. En daarmee een zenuw raakte.

Ik geloof niet dat ik ooit eerder zo’n hevige en overwachte pijn heb gevoeld. En alhoewel het snel wegtrok, sloegen mijn hersenen het op. Tandarts. Slecht. Pijn. Blijf weg. Vlucht! Ren!!

Sindsdien krijg ik al kippenvel als ik aan de tandarts denk. Laat staan aan boren! (Degene die me kan vertellen waarom het nodig is een klein minuscuul beginnend gaatje eerst TOTAAL EN COMPLEET OPEN TE BOREN om het vervolgens te gaan vullen, is bij deze uitgenodigd het uit te leggen. Reken alleen niet op begrip van mijn kant: you won't get it...)

Maar tanden of kiezen laten trekken… Die gedachte alleen al maakt me misselijk.

En nu is het dus zo ver: ze hebben zich tegen me gekeerd. De één is ontstoken en dus moeten ze er allebei uit. Had ik nou maar iets beter gepoetst. Was ik nou maar iets eerder naar de tandarts gegaan. Had ik er nou maar iets meer aandacht aan besteed.

Could've, Should've, Would've...

Nou ja. Het is niet anders.












En het kan altijd nog erger… ;)

…en mijlen breed…

Nietsvermoedend zit ik achter mijn computertje. Dan: een beweging bij de deur. Het loopt langs de muur. En snel ook. In een fractie van een seconde registreren mijn hersenen wat mijn ogen zien en verandert mijn gemoedstoestand van vrij relaxed in totaal hysterisch.

Als mijn zusje een spin ziet, begint ze te gillen. Ook al is het beestje nauwelijks met het blote oog te zien…

Als ik een spin zie gil ik niet. Ik brul. Maar nu was dit natuurlijk ook geen gewone spin… Meer een hond met acht poten. En slagtanden.

Vorige zomer liep eenzelfde exemplaar over Jeroen toen we in bed lagen. Die traumatische ervaring heeft zijn sporen achtergelaten. Hoe warm het ook is, ik zorg altijd dat ik ’s nachts in bed helemaal bedekt ben met een laken. Het idee alleen al dat zo’n beest over je heen racet terwijl jij machteloos in je bed ligt…

Gelukkig was mijn moeder in de buurt om me te redden van mijn nieuwe huisdier. Ze vindt dat ik me aanstel. Om me van mijn angst te helpen houdt ze het glas met het Beest nog even vlak voor mijn neus. Wat alleen maar resulteert in nog meer gebrul van mijn kant. En spastische bewegingen. Ik heb na zo’n ontmoeting altijd het gevoel dat ik ze overal voel lopen…

En weet je wat nog wel het ergste is?

Dat het HUISspinnen zijn… o_O

En dat iemand me ooit heeft verteld dat dit soort creeps altijd met zijn tweeën komen, helpt ook niet echt...

Torenhoog…

Als ik over de hei richting Hilversum fiets, doemt in de verte de televisietoren op.

De televisietoren… Ik was er vroeger als de dood voor. Als het ding aan de horizon verscheen, begon ik al te krijsen. Ik smeekte mijn ouders er niet langs te fietsen.

Wat ze natuurlijk gewoon deden.

Als je vlak langs een toren fietst en je blijft ernaar kijken, lijkt het net alsof hij omvalt...

Er zijn angsten die vanzelf overgaan. Mijn angst voor torens is er gelukkig één van. Al kijk ik als ik langsfiets nog steeds even vol ontzag naar boven.

Oh no, they didn't...

I guess they did... :S

The One With All The Animals

Ik ben afgestudeerd en dat moet gevierd worden. Met Wouter en Kato naar de dierentuin, maar eerst: cadeautjes. Booze, foto's en penis-ijsblokjes...

Thanks, you guys ;)

In de dierentuin was natuurlijk weer van alles te beleven:
- 'Zal ik mijn jas nou aandoen of niet?'
- De afzakkende sokjes van Wouter
- De BabyBongoBillen
- De cactussen in de woestijn zijn eigenlijk mannen in pakken!
- De pelikanen vliegen niet weg, omdat ze het zo fijn hebben (en niet omdat ze zijn gekortwiekt...)
- De hangbillen-chimpansee

En verder...

















Een snelle vogel...

















...die zich afvraagt waarom we zijn aandacht proberen te trekken.

















Wat een lekkere Bush-burgers met oud brood en chicken tonight (zonder kip)... Jummie! :S

















Geloof niet dat ik ooit eerder een giraffe heb zien zitten...

















En jawel... Een poepende zebra...


Het moge duidelijk zijn: het niveau mocht er weer zijn...

:)

Jee!

Geslaagd!!! :D

Rekenwonders

Tijdens een verregende en daarom op het balkon van Kato gehouden picknick gaan we hoofdrekenen.

Vraag:
Wouter krijgt nog geld van mij, Kato krijgt nog geld van Wouter en ik krijg nog geld van Kato. De schuld van Wouter bij Kato bedraagt ‘heel veel’. Hier komt nog eens vier euro bij. Hoeveel geld krijgt Kato van Wouter?

Het antwoord komt van Kato:
‘Heel veel plus vier is… nog meer?’

The Amber Spyglass

The death stood very close, smiling kindly, his face exactly like those of all the others she’d seen; but this was hers, her very own death, and Pantalaimon at her breast howled and shivered, and his ermine-shape flowed up around her neck and tried to push her away.

‘You’re my death, aren’t you?’ she said.
‘Yes, my dear,’ he said.

Een echt goed boek lees je in een aantal fasen:
1. Spanning. Dit zou wel eens goed kunnen worden!
2. Ontlading. Het is goed!!! JEE!!!
3. Totale obsessie. Elke vrije minuut wordt benut en hoe sneller het ding uit is hoe beter.
4. Ontkenning. Eigenlijk wil ik het eind helemaal niet weten…
5. Rouw. Het is klaar, afgelopen. Nu weet ik het, maar of ik er blij mee ben? Niet echt. En eigenlijk, hoe onredelijk en kinderachtig het ook mag zijn, haat ik het boek een beetje omdat het uit is... En mezelf omdat ik er niet langer de tijd voor nam.

Ik zie mezelf graag als iemand die wel tegen een stootje kan op fictief gebied. Actie? Cool. Horror? Ook best. SciFi? Sure. En als de held aan het eind zijn zoontje in de armen sluit, ben ik de eerste die de hele scène genadeloos met de grond gelijk maakt.

En toch heb ik bij de laatste twee hoofdstukken van The Amber Spyglass aan één stuk door zitten janken…

Wat een SCHANDE!!! Maar ook wel weer mooi dat een boek zoiets met je kan doen natuurlijk. En oké, zo gehard ben ik nou ook weer niet. (Iedereen die ook een brok in zijn keel krijgt bij de trailer van March of the Penguins mag nu even zijn hand opsteken. Juist, my point exactly…)

In ieder geval, niets dan goeds dus over het laatste deel van de His Dark Materials-trilogie van Philip Pullman: The Amber Spyglass. En zoals na elk goed boek, wacht ik nog even met een nieuwe. Ik ben er nog niet helemaal overheen… :)

The robots are done!

Check de nieuwe website van Zach Braff @ www.zachbraff.com

Waar is Wally?

Goed vonden ze het. Prettig om te lezen. Natuurlijk wel een paar suggesties – je moet het toch ergens over hebben in zo’n beoordelingsgesprek.

‘En o ja, er zitten nog vier spelfouten in.’

Uh… Wat? Waar???

‘Dat mogen we niet zeggen.’

Nice. Very, very, very nice… Bijna 8000 woorden geschreven en er zitten nog vier spelfouten in…

Dat wordt dus een soort Waar is Wally-zoektocht… En ik kon die gast al nooit vinden!

Help!!! ;)

They've gone mad...

...MAD I tell you!!!

Wat is er aan de hand mensen?! Drie weken geleden werd een aapje vermoord door een beer, en nu DIT!!!













Fotograaf Ad Sprang zag tot zijn eigen verbazing hoe een reiger een jong konijntje besloop, verdronk en met huid en haar opvrat...

Do I need to say more?! O_o

Rules control the fun!

Ridderhelmen, pictionary, wijn, pannenkoeken, driedubbele Amaretto's, bonbons en het strand... Wouter & ik bezochten Kato in Castricum en het werd weer duidelijk: we zijn alledrie niet helemaal goed bij ons hoofd. Hier de minst gestoorde foto's van ons 'weekendje' aan zee :)

Search for the grape-museum ~ a roadtrip

Een paar jaar geleden moest Wouter met zijn klas een project opzetten voor een – geloof het of niet – druivenmuseum in Monster, een dorpje vlakbij Den Haag. Alles moest snel af zijn, want het museum zou snel gebouwd worden. Vervolgens hoorde Wouter niets meer van het hele gebeuren.

Hier een verslag van onze zoektocht naar het druivenmuseum...














Wat is een roadtrip zonder koekjes, toch Kato? ;)















Wouter vraagt zich af waarom hij me heeft meegevraagd...















Bij Schiphol landt een vliegtuig. Op de voorgrond: Wouters neus.















Jee! Gevonden! De Westlandse Duiventuin!















Uh... Nou ja... Hier had het museum moeten staan...















WTF?!















Geen druiven dus, wel een geit...

Dan maar richting Den Haag voor een middagje shoppen en een hoognodige lunch! Via de lozerlaan...

Mmm... We beginnen nu toch wel honger te krijgen... En waarom kunnen we maar geen parkeerplaats vinden!!!

De situatie wordt ernstig. Nog even en ik eet Wouter op...

Dan maar naar Utrecht, daar is het ook altijd leuk! We ploffen neer in een café en bestellen wat te drinken, als blijkt dat de keuken vijf minuten geleden dicht is gegaan... Wouter begint maar aan zijn stroopkoekje.

Eindelijk! We hebben ergens gegeten. En we zijn weer blij...

...en vol! :)

In Laren even langs de videotheek. Onze vriendin Jodie Foster wacht in spanning af...

Wouters immitatie van Jodie...

... en de mijne...

Zeven uur later, waarvan vijf doorgebracht in de auto, zijn we weer terug in Laren. Geen druiven dus, wel foto's, koekjes, geiten, de lozerlaan, Jodie Foster en een lunch.