The Quiet Place – Richard Maynard

Na al die ‘kinderboeken’ was het weer eens tijd voor wat science fiction. In Richard Maynard’s The Quiet Place ontdekt de bemanning van een ruimteschip bij terugkomst op aarde dat de mens is vervallen tot de oerstaat. Drama’s volgen elkaar in hoog tempo op en dat zorgt voor spannend leesvoer. Onthoofdingen, verkrachtingen en epidemieën: nee, het valt niet mee voor de mensheid van de toekomst.

Dat je met zoveel drama ook een beetje te ver kunt gaan, bewijst Maynard tegen het einde van het boek. Zo van: hier is de grens, maar laat ik er toch maar een paar kilometer aan voorbij gaan. Als de hoofdpersoon machteloos moet toekijken hoe zijn geliefde ten prooi valt aan de vijand, is dat natuurlijk al erg genoeg. Dat ze vervolgens door – jawel – elf (!) mannen herhaaldelijk wordt verkracht, wordt neergestoken met een speer en er uren over doet om dood te bloeden is dat a lot to take in.

Wanneer haar lichaam dan ook nog eens wordt verscheurd door een hongerige groep wilde honden, schiet ik onwillekeurig in de lach. Dit doet me iets te veel denken aan de dood van Chef. De kok werd in zijn laatste South Park-aflevering getroffen door de bliksem, vloog in brand, viel van een brug, werd doorboord door een puntige boomstam en vervolgens aangevallen door een grizzlybeer… (Let ook op de ‘smaakvolle’ (ahum) cover van de Amerikaanse uitgave van The Quiet Place, waar het hele tafereel nog eens staat afgebeeld!)

Echt ‘ultra-disturbing’, zoals de cover belooft, was het boek uiteindelijk niet. Desondanks toch een vermakelijk tussendoortje. Maar na al die ellende ben ik wel weer toe aan een kinderboek…