Zondagavond, half 10. Er is al een half uur niemand geweest en als ik de borden van de videotheek binnenhaal is de straat verlaten. Terwijl de kerkklokken door het dorp galmen, sluit ik de deur.
De jongens kloppen net zo lang tot ik tevoorschijn kom. Ik ben vijf minuten geleden dichtgegaan, heb het geld geteld en maak backups op de computer. Ze zien me staan en geven het vrijwel meteen op. Jeroen, die buiten op me staat te wachten, hoort hen zeggen:
‘Oh, het is de zus van Tessa. Dat gaat niet meer lukken.’
Blijkbaar ben ik dus de strengste medewerkster van onze videotheek. Dat vindt ook de jongen die me vijf minuten later staat op te wachten als ik uit de videotheek kom.
‘Jullie zijn wel erg stipt, hè’, zegt hij, niet echt vriendelijk.
‘Half tien is half tien’, antwoord ik.
‘Maar kan ik dan nog niet heel even een filmpje uitzoeken?’
Ik werp een blik op de donkere ruimte achter me. ‘Nee sorry, ik heb echt alles al afgesloten’, zeg ik beleefd maar beslist.
‘Maar het is pas tien over half!’
Op dit punt van de conversatie begin ik een beetje geïrriteerd te raken. Ik heb net negen uur gewerkt en nu vindt deze kabouter dat ik voor de zekerheid nog even tien minuutjes open had moeten blijven voor het geval dat er heel misschien nog iemand langs kwam?!
‘Je vraagt bij de Albert Heijn toch ook niet of je nog even naar binnen mag als ze al tien minuten dicht zijn?’, leg ik hem voor.
‘Jawel hoor, en dat mag altijd.’
Juist, gaan we op die toer… ‘Nou, sorry, bij mij dus niet’, zeg ik terwijl ik de deur op slot doe. ‘Ik krijg tot half tien betaald, en als er dan geen klanten zijn dan ga ik dicht. Klaar.’
Als ik wegloop, voegt de jongen zich weer bij zijn vriendinnetje. ‘Ze moet morgen terug naar Frankrijk’, zegt Jeroen, die tijdens het wachten al even met de jongen had gepraat. ‘Ze wilden nog even een filmpje kijken op hun laatste avond samen. Maar je hebt gelijk hoor. Moeten ze maar op tijd komen.’
Zou ik me toch bijna schuldig gaan voelen.
Bijna, maar niet helemaal.
