Wat een gevoelige, kwetsbare muziek, en wat een indrukwekkende beelden. Toch moet ik even iets kwijt over de documentaire The Bridge. Ik vind het de walgelijkste, foutste en meest verwerpelijke film die ik ooit heb gezien.
Eric Steel stond een jaar lang met zijn camera op de Golden Gate Bridge te hopen dat wanhopige mensen er een eind aan zouden maken. Vervolgens interviewde hij de nabestaanden zonder hen te vertellen hoe hij hun familielid minutenlang had zien twijfelen. Hoe ze hadden geijsbeerd en moed hadden verzameld. Hoe ze uiteindelijk waren sprongen. En hoe hij elke minuut, elke beweging en elke meter met meerdere camera's tegelijk in beeld had gebracht.
Aan het begin van de film maakt een jongen foto's van een meisje dat over de reling klimt en naar beneden tuurt. De jongen vertelt dat het slechts vaag tot hem doordrong, en dat hij niet eens besefte wat er voor zijn ogen gebeurde. Maar dan komt hij in actie: hij leunt over de reling en pakt het meisje bij haar vest. Ze stribbelt wat tegen, en hij weet ook zijn andere hand op haar schouder te krijgen. En met een vloeiende beweging tilt hij haar op, over de reling heen, en zet haar weer terug op de brug.
Ik geloof echt niet dat dit meisje nu zielsgelukkig in de zon zit en dankbaar is dat ze nog leeft. Maar Eric Steel filmde hoe iemand anders voorkwam dat ze sprong, terwijl hij zelf honderd meter verderop achter zijn camera stond. En hoewel de beelden zo enorm indrukwekkend zijn dat ik niet denk dat ik ze ooit nog zal vergeten, ben ik na twintig minuten gestopt met kijken.
Want de muziek kan nog zo gevoelig zijn, het hart van deze film blijft ijs en ijskoud. Ik word er gewoon een beetje misselijk van...
Interesting to know.
ReplyDelete