... is dat ik ook daadwerkelijk iets win.’
En ik meende het. Dat ik beoordeeld zou worden door een jury, wist ik toen ik me inschreef voor de Paul Harland Prijs. Maar naar voren worden geroepen in een zaal vol mensen, dat was bijna nog enger dan het laten beoordelen van mijn verhaal.
Bijna, maar niet helemaal. Gisteren reisde ik af naar Maastricht voor de prijsuitreiking, want ik stond in de top tien. Heel erg spannend. Niet omdat ik op een bepaalde plek wilde eindigen (met een plaats bij de eerste tien had ik voor mezelf al ruimschoots gewonnen), maar omdat we het juryrapport overhandigd zouden krijgen.
Nummer tien werd bekend gemaakt.
De gedeelde achtste plaats.
Nummer zeven mocht naar voren komen.
Nummer zes.
Op dit moment ben ik ervan overtuigd dat ik een verkeerd mailtje heb gekregen en helemaal niet in de top tien sta, dat mijn verhaal nooit is aangekomen, dat mijn verhaal is uitgeroepen tot Slechtste Stuk Bagger Ooit Ingestuurd, dat mensen op het punt staan te gaan lachen en wijzen, me bekogelen met rot fruit, me –
Ik werd nummer vijf. En ik was blij toen ik zonder al te grote blunders mijn stoeltje weer bereikte. Nu alleen nog even het juryrapport overleven...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Het verhaal is in ieder geval zo bijzonder/mooi, dat ik het graag voor Pure Fantasy wil! Chapeau, Jenny, voor een mooi verhaal en dit prachtige resultaat bij een wedstrijd waar je voor het eerst aan deel hebt genomen...
ReplyDelete