The Amber Spyglass

The death stood very close, smiling kindly, his face exactly like those of all the others she’d seen; but this was hers, her very own death, and Pantalaimon at her breast howled and shivered, and his ermine-shape flowed up around her neck and tried to push her away.

‘You’re my death, aren’t you?’ she said.
‘Yes, my dear,’ he said.

Een echt goed boek lees je in een aantal fasen:
1. Spanning. Dit zou wel eens goed kunnen worden!
2. Ontlading. Het is goed!!! JEE!!!
3. Totale obsessie. Elke vrije minuut wordt benut en hoe sneller het ding uit is hoe beter.
4. Ontkenning. Eigenlijk wil ik het eind helemaal niet weten…
5. Rouw. Het is klaar, afgelopen. Nu weet ik het, maar of ik er blij mee ben? Niet echt. En eigenlijk, hoe onredelijk en kinderachtig het ook mag zijn, haat ik het boek een beetje omdat het uit is... En mezelf omdat ik er niet langer de tijd voor nam.

Ik zie mezelf graag als iemand die wel tegen een stootje kan op fictief gebied. Actie? Cool. Horror? Ook best. SciFi? Sure. En als de held aan het eind zijn zoontje in de armen sluit, ben ik de eerste die de hele scène genadeloos met de grond gelijk maakt.

En toch heb ik bij de laatste twee hoofdstukken van The Amber Spyglass aan één stuk door zitten janken…

Wat een SCHANDE!!! Maar ook wel weer mooi dat een boek zoiets met je kan doen natuurlijk. En oké, zo gehard ben ik nou ook weer niet. (Iedereen die ook een brok in zijn keel krijgt bij de trailer van March of the Penguins mag nu even zijn hand opsteken. Juist, my point exactly…)

In ieder geval, niets dan goeds dus over het laatste deel van de His Dark Materials-trilogie van Philip Pullman: The Amber Spyglass. En zoals na elk goed boek, wacht ik nog even met een nieuwe. Ik ben er nog niet helemaal overheen… :)