…en mijlen breed…

Nietsvermoedend zit ik achter mijn computertje. Dan: een beweging bij de deur. Het loopt langs de muur. En snel ook. In een fractie van een seconde registreren mijn hersenen wat mijn ogen zien en verandert mijn gemoedstoestand van vrij relaxed in totaal hysterisch.

Als mijn zusje een spin ziet, begint ze te gillen. Ook al is het beestje nauwelijks met het blote oog te zien…

Als ik een spin zie gil ik niet. Ik brul. Maar nu was dit natuurlijk ook geen gewone spin… Meer een hond met acht poten. En slagtanden.

Vorige zomer liep eenzelfde exemplaar over Jeroen toen we in bed lagen. Die traumatische ervaring heeft zijn sporen achtergelaten. Hoe warm het ook is, ik zorg altijd dat ik ’s nachts in bed helemaal bedekt ben met een laken. Het idee alleen al dat zo’n beest over je heen racet terwijl jij machteloos in je bed ligt…

Gelukkig was mijn moeder in de buurt om me te redden van mijn nieuwe huisdier. Ze vindt dat ik me aanstel. Om me van mijn angst te helpen houdt ze het glas met het Beest nog even vlak voor mijn neus. Wat alleen maar resulteert in nog meer gebrul van mijn kant. En spastische bewegingen. Ik heb na zo’n ontmoeting altijd het gevoel dat ik ze overal voel lopen…

En weet je wat nog wel het ergste is?

Dat het HUISspinnen zijn… o_O

En dat iemand me ooit heeft verteld dat dit soort creeps altijd met zijn tweeën komen, helpt ook niet echt...