De apotheekmevrouw zegt dat ik aan de beurt ben. Met mijn recept in de aanslag stap ik naar voren, maar waarom staat die vrouw nog bij de balie? O, ze wacht nog even op haar medicijnen.
In plaats dat de dame in kwestie even netjes, zoals elk ander fatsoenlijk mens, door de ruimte loopt of plaats neemt op één van de aanwezige stoelen, vindt deze snol* het nodig om pal naast me te blijven staan. Als ik mijn recept aan de apotheekmevrouw geef, leunt ze nog net niet voorover om mee te lezen.
Na een paar minuten – de vrouw blijft naast me staan, half over de balie hangend om alles eens even lekker onbeschaamd in zich op te nemen – komt de apotheekmevrouw terug met mijn penicillinekuur.
‘Het is een antibiotica,’ legt ze me uit, terwijl ik de hete adem van de snol in mijn nek voel terwijl ze over mijn schouder meekijkt, ‘dus kijk even uit met je pil, die is nu minder betrouwbaar.’ Naast me stoot de snol een giechelig lachje uit. Alsof ze wil zeggen: ‘Nou meid, daar zou ik maar mee uitkijken, dat zou niet zo mooi zijn’, terwijl ze stiekem hoopt dat ik ongewenst zwanger raak zodat ze weer een leuk verhaal heeft om 's middags op het marktplein aan haar vriendinnen te vertellen.
Terwijl ik een driftbui voel opkomen, vraag ik me af wat
Larry David zou doen. Die had haar waarschijnlijk al lang gewezen op het feit dat ze zich in zijn persoonlijke ruimte bevond, wat op een ruzie was uitgelopen waardoor hij vervolgens tierend en schreeuwend de apotheek zou verlaten. (Zie foto)
Er staat een rij achter me, ik heb kiespijn** en ik moet zo werken. En dus vermijd ik de confrontatie en verlaat de apotheek, hopend dat ik ooit nog eens het lef heb om wel te reageren zoals David. Misschien iets minder sociaal-verantwoord, maar dan ben je er in ieder geval vanaf!
*Schaamteloze Nietszeggende en tevens Onbeschofte Leprakut ** Pijn aan het gat waar tot voor dinsdag 9.00 uur mijn kies zat…
