'Spoel daar maar even', zegt de kaakchirurg.
Verward strompel ik naar de wasbak. Hiermee? Ja, daarmee. Recepten voor pijnstillers, een bedankje, een handdruk. Als ik me omdraai ligt op de behandelstoel een vrolijk gekleurd, Oilily-achtig papieren zakje. Zo eentje voor kleine cadeautjes.
'Je mag je kies meenemen', zegt de assistente.
'Is dat mijn kies?!', zeg ik met een mengeling van verbazing, walging en ongeloof terwijl ik naar het zakje wijs. Het is er uit voor ik er erg in heb.
'Jazeker!' Ze klinkt bijna trots…
Even later verlaat ik het ziekenhuis met een dikke wang, verdoofde mond, opgezette tong en, jawel, een kies in een zakje....
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Ik vond het juist leuk dat ik mijn kies mee mocht nemen!! Ik heb hem ook nog steeds (na ongeveer drie jaar...)
ReplyDeleteHoop dat het al wat beter voelt allemaal...
liefs!