Oudste – Christopher Paolini

Als een oud paard dat te lang voor de ploeg heeft gestaan
Als een stuk roggebrood die in een spleet tussen de bergen was gedrukt
Als parels uitgestrooid over een deken van smaragdgroen fluweel
Als een zwartgeblakerde woestijn
De wakende dromen, die als een gewonde beer door zijn geest woedden
Als ijs in de dageraad
Als bevroren stukken hout
Als een havik die met vurige ogen op zijn prooi jaagt
Als een veeg walnoteninkt op wit papier
Als de melk van het een of andere angstaanjagende beest
Als een maanzieke zot aan de vooravond van de zonnewende
Als gevangenen die smeekten om te worden vrijgelaten
Als een woedende horzel

Ben ik jaloers op Christopher Paolini, de Amerikaan die op zijn 22ste al twee boeken heeft uitgegeven die een wereldwijd succes werden en op dit moment worden verfilmd? Uiteraard – een beetje. Want ik zou pas echt jaloers zijn als hij ook daadwerkelijk goed kon schrijven…

Ik zal het niet ontkennen: ik heb Oudste met meer plezier gelezen dan dat ik voorganger Eragon las. Maar feit blijft dat ik Paolini’s boeken eerder zie als leerzame studieobjecten dan als goed vertelde verhalen… Hij valt simpelweg in elke kuil waar ik als beginneling ook in dreig te vallen, als een veldmuisje die een ravijn probeert te overbruggen ;)

Vooral zijn talloze vergelijkingen vormen een constante bron van vermaak: bovenstaande is slechts het topje van de ijsberg en bevat niet eens dooddoeners als ‘wit als sneeuw’, ‘droog als zand’, ‘zo blind als een mol’, ‘zo sluw als een vos’ en ‘als een boer met kiespijn’… En dat is helaas niet de schuld van de niet bepaald goede Nederlandse vertaling.

Maar toch: ik ben blij dat ik dit boek gelezen heb. Veel wijze lessen over hoe ik toch vooral niet moet schrijven ;)