First impressions

In de trein richting Amsterdam, waar Jeroen een sollicitatiegesprek heeft:

‘Uh… Jeroen? Volgens mij zit je t-shirt binnenstebuiten…’
‘Oh… Oeps.’

-----------------------

Gekocht:
- Temeraire II: Throne of Jade ~ Naomi Novik
- Temeraire III: Black Powder War ~ Naomi Novik
- Heretic ~ Sarah Singleton
- Mortal Engines ~ Philip Reeve
- The Gift: Book One of Pellinor ~ Alison Croggon

De Posse

Er staat een lange rij bij de kassa in de Albert Heijn en het jongetje heeft maar één zakje snoep en een flesje cola.
‘Je mag wel even voor hoor’, zeg ik vriendelijk, goed opgevoed als ik ben.
Hij kijkt me stralend aan en even voel ik me een heel aardig persoon.
‘JONGENS!’, brult hij. ‘WE MOGEN VOOR!’
Uit alle hoeken stormen plotseling jongetjes naar voren, beladen met snoepzakken en frisdrankflesjes.
‘Ja zeg, hallo!!!’, roep ik, terwijl ik de geïrriteerde blikken van de mensen achter me in mijn nek voel branden. ‘Jij mocht even voor, niet een hele groep!’
‘Niet een groep nee,’ zegt het jochie trots, ‘maar wel een posse!’

The Fruitvliegjes Massacre

Als ik de keuken van de videotheek binnenkom, vliegen ze op. De zwerm, nee, de plaag, cirkelt om me heen, doet fanatieke uitvallen naar mijn neusgaten en zelfs mijn mond zouden ze bestormen als ik ze de kans gaf. Maaiend met mijn armen baan ik me een weg naar hun hoofdkwartier: een tot aan de rand toe gevulde, niet goed afgesloten prullenbak.

Zelfs na het verschonen van alle vuilnisbakken zijn er nog zo’n tweeduizend manschappen over. Deze voorboden van het einde der tijden strijken neer, tot ik langskom en ze weer hysterisch om mijn hoofd beginnen te vliegen.

Op dat moment knapt er iets in mij. Ik, die zelfs nog geen mug van het leven beroof en me nog twee dagen schuldig voel als ik in het donker op een slak stap, pak twee dikke stevige tijdschriften en gooi me in de strijd. De Fruitvliegjes-klopper blijkt zeer efficiënt en binnen de kortste keren zitten de twee exemplaren van Beeld en Geluid onder het vliegjesbloed en is het aantal gehalveerd.

Nooit gedacht dat ik zo’n hekel kon hebben aan zulke kleine beestjes. En zo kon balen van volle vuilnisbakken.

Eragon

Ik weet nog niet echt wat ik er van moet denken...

>>> Eragon trailer <<<

... maar het lijkt een beetje op een Hollywoodfilm met een super budget waarbij meer aandacht is besteed aan de vorm dan aan de acteerprestaties...

Een beetje verdacht veel Jeremy Irons en John Malkovich en een beetje heel erg weinig Edward Speleers/Eragon.

Ik vrees het ergste...

Say what?!

‘Hé rode aardbei!’, roept het meisje op het klimrek. ‘Met tieten als de maan!’

Ik kijk naar mijn in een rood t-shirt gestoken boobs en vraag me af: werd ik nou net beledigd, of was het een compliment?

:S

The Gorey Alphabet

The Suicide, as she is falling,
Illuminated by the moon,
Regrets her act, and finds appalling
The thought she will be dead so soon

Edward Gorey - altijd in voor een leuk kinderversje :S

Dragon Keeper – Carole Wilkinson

Als tussendoortje en om mijn mini-studie naar draken voorlopig af te ronden: Dragon Keeper van Carole Wilkinson.

Net iets te kinderachtig, net iets te oppervlakkig, net te veel dingen die ik anders had gedaan. Paar leuke verrassingen, maar verder heel erg voorspelbaar. Toch won Dragon Keeper in thuisland Australië verschillende prijzen, wat er blijkbaar op duidt dat het boek voor kinderen van acht toch zeer geschikt is.

Voor mij was het niets: snel door naar het volgende boek! Nu alleen nog even kiezen tussen tijdreizen en stormdieven…

Temeraire - Naomi Novik

Soms is een boek zo goed geschreven dat het niet uitmaakt waar het over gaat. En soms is juist het uitgangspunt het meest fascinerend.

Kapitein William Laurence ontdekt op een veroverd Frans schip een drakenei dat bedoeld was voor Napoleon.

Dat concept voor Naomi Novik’s Temeraire kon ik wel waarderen. Peter Jackson ook, want hij liet nog geen week geleden weten dat hij de trilogie wel zou willen verfilmen. En als je dan bedenkt dat Temeraire Novik’s eerste boek is, dan is dat zo slecht nog niet…

Alle gezonde jaloezie opzij gezet: dit zou wel eens een hele coole film kunnen worden, en zeker met Jackson aan het roer. Met harnassen uitgeruste draken die elkaar te lijf gaan, terwijl de bemanning elkaar beschiet, bommen gooit op zeeslagen en andere draken inneemt?

Hell yeah!

Links:
Website Naomi Novik
Blog Naomi Novik

'Zwakke tanden bestaan niet'

Hij is tandarts.
Ik heb tanden.
En dus zal deze man mij altijd en alleen kennen als nerveus, neurotisch wrak.

'Ik ben echt niet totaal paranoia', probeer ik hem nog te verzekeren, bibberend van angst op de behandelstoel. 'Ik heb echt gevoelige tanden. En als je er tegen aan schraapt met een haak dan doet dat echt pijn. Echt.'

Hij kijkt me bedenkelijk aan.

'Ik heb hele zwakke tanden', voeg ik er snel aan toe.

'Zwakke tanden bestaan niet', antwoordt hij nors. 'Alleen tanden die je vaker moet poetsen.'

Fijn.

Heel Fijn.

Aangezien ik al twintig jaar braaf minimaal twee keer per dag mijn tanden poets, betekent dit dan dat ik de hele dag met een tandenborstel in mijn mond moet gaan rondlopen?!

“As far as I can see...

...from Sharon Stone's love scene in Basic Instinct, they molded her body out of tough Plasticine. She was shagging Michael Douglas like a donkey, and not an inch moved. If that had been me, there would have been things flying around hitting me in the eye.”

Emma Thompson over het afwijzen van de hoofdrol in Basic Instinct, waarna Sharon Stone het overnam.

Oh Emma... You've gotta love her ;)

Casino Royale

Ik heb niets met Bond. En ik had zo mijn twijfels over Casino Royale. Net als de rest van de wereld.

'O nee toch! Hij is BLOND!', riepen de fans toen bekend werd dat Daniel Craig de nieuwe 007 zou spelen.

Dat kon me nou echt helemaal niet boeien: ik vond de teaser gewoon een beetje slap...

Maar na het zien van de allernieuwste, zeer dramatische trailer moet ik zeggen: dat kan best leuk worden! Dus kijk snel, en zie hoe James Bond met een bulldozer door een muur heen rijdt en vele andere totaal nutteloze en overdreven stunts!

>>> Casino Royale: new trailer <<<

En dan zijn het de details die me intrigeren en en blijft er nog maar één vraag over: waarom zitten ze onder de douche met hun kleren aan?!?!

Dan moet ik hem dus maar gaan zien, als hij uitkomt...

Bijna, maar niet helemaal

Zondagavond, half 10. Er is al een half uur niemand geweest en als ik de borden van de videotheek binnenhaal is de straat verlaten. Terwijl de kerkklokken door het dorp galmen, sluit ik de deur.

De jongens kloppen net zo lang tot ik tevoorschijn kom. Ik ben vijf minuten geleden dichtgegaan, heb het geld geteld en maak backups op de computer. Ze zien me staan en geven het vrijwel meteen op. Jeroen, die buiten op me staat te wachten, hoort hen zeggen:
‘Oh, het is de zus van Tessa. Dat gaat niet meer lukken.’

Blijkbaar ben ik dus de strengste medewerkster van onze videotheek. Dat vindt ook de jongen die me vijf minuten later staat op te wachten als ik uit de videotheek kom.
‘Jullie zijn wel erg stipt, hè’, zegt hij, niet echt vriendelijk.
‘Half tien is half tien’, antwoord ik.
‘Maar kan ik dan nog niet heel even een filmpje uitzoeken?’
Ik werp een blik op de donkere ruimte achter me. ‘Nee sorry, ik heb echt alles al afgesloten’, zeg ik beleefd maar beslist.
‘Maar het is pas tien over half!’

Op dit punt van de conversatie begin ik een beetje geïrriteerd te raken. Ik heb net negen uur gewerkt en nu vindt deze kabouter dat ik voor de zekerheid nog even tien minuutjes open had moeten blijven voor het geval dat er heel misschien nog iemand langs kwam?!

‘Je vraagt bij de Albert Heijn toch ook niet of je nog even naar binnen mag als ze al tien minuten dicht zijn?’, leg ik hem voor.
‘Jawel hoor, en dat mag altijd.’
Juist, gaan we op die toer… ‘Nou, sorry, bij mij dus niet’, zeg ik terwijl ik de deur op slot doe. ‘Ik krijg tot half tien betaald, en als er dan geen klanten zijn dan ga ik dicht. Klaar.’

Als ik wegloop, voegt de jongen zich weer bij zijn vriendinnetje. ‘Ze moet morgen terug naar Frankrijk’, zegt Jeroen, die tijdens het wachten al even met de jongen had gepraat. ‘Ze wilden nog even een filmpje kijken op hun laatste avond samen. Maar je hebt gelijk hoor. Moeten ze maar op tijd komen.’

Zou ik me toch bijna schuldig gaan voelen.

Bijna, maar niet helemaal.

The Descent

Altijd leuk: dvd's bespreken. En eindelijk weer eens op tijd... :S

>>> The Descent dvd-recensie <<<

Het grote waanzinnige appel-avontuur

We scheuren over de snelweg en achter het stuur eet Wouter een appel. Zoals gewoonlijk wijs ik hem op de diverse scenario’s die mogelijk zouden kunnen leiden tot onze dood door een ernstig auto-ongeluk.
‘Jenny!’, roept Wouter, ook zoals gewoonlijk. ‘Stel je toch niet zo aan! Ik weet wat ik doe!’
Waarna hij bijna de berm in rijdt.

Ik hou het klokhuis vast, want Wouter moet zich concentreren op de weg. Ik moet het maar uit het raam gooien, vindt hij. Ik draai het raam open en meteen beukt de wind op me in. Ik draai het raampje weer dicht.
‘Ik hou hem wel vast’, zeg ik.
‘Hoezo?! Gooi hem gewoon in de berm!’
‘Nee, we gaan te hard.’
‘Dus?’
‘Dus: ik heb een hele zwakke gooi. Zo wordt hij meegezogen door de wind en explodeert hij op de voorruit van de auto achter ons, waarna die over de kop slaat en een Final Destination 2-ongeluk veroorzaakt waardoor er een hele hoop in elkaar verwrongen auto’s achter ons ligt!’
De blik van Wouter zegt genoeg. Gooien die appel!

Even later nemen we een afslag en zie ik in het groene gras de perfecte rustplaats voor het klokhuis. In plaats van het raam doe ik per ongeluk de deur open, wat meteen illustreert hoe weinig ik van auto’s weet.
Weer een gemiste appel-gooi kans.

Twintig kilometer later vindt Wouter dat ik het stinkende, bruin wordende stuk afval nu toch echt wel weg mag gooien. ‘Maar Wouter,’ zeg ik terwijl ik het al helemaal voor me zie, ‘zo rijdt er een motoragent achter ons en krijgt die hem op zijn helm!’
‘Dood door appel’, zegt Wouter.
‘De appel-moord’, zeg ik.

Eindelijk komen we weer in de bewoonde wereld en remmen we af bij een stoplicht. Ik draai het raampje open, gooi het klokhuis eruit en raak bijna een verkeersbord.
De appel is weg. Al voel ik me wel een beetje asociaal…

Boer'n op de stoep!

‘Ha!wiesienfongerritsenenwiegiensoefenmetdegefelsandeslag.’

Ik kijk de man op de stoep stomverbaasd aan. ‘Oké’, gok ik.

‘Oképrimamoetusoweg?’

‘Nee, ik ben de hele middag thuis’, antwoord ik, blij dat ik dat kon verstaan.

‘Okedaneetenwieefenuunbruutjeendangaanwebeginne.’

‘Oké, prima’, gok ik weer. Ze gaan dus ergens mee beginnen, maar waarmee? Ik heb werkelijk geen idee… :S

Holland’s Next Top Model

‘In me handuh, hep ik neguh foto’s’, zegt topmodel Yfke Storm. Tja, en als er dan tien model-wannabee’s op een rijtje staan, dan betekent dat oorlog!

Holland’s Next Top Model is de Nederlandse versie van America’s Next Top Model. Als grote fan van deze enorm oppervlakkige, super commerciële reality show zat ik gisteren natuurlijk klaar voor de eerste aflevering.

Vanaf de eerste minuut ben ik bezig met het uitkiezen van favorieten. Die heeft een waterhoofd, die is arrogant. Uiteindelijk kies ik drie meisjes die het volgens mij ver gaan schoppen in de afvalrace. Maar van mij mag sproetenkop Anna Marie (1 meter 72, maatje 34) winnen.

‘Anna Marie, hou voortaan je buik in’, zegt Yfke tegen het meisje, dat volgens haar ook al een te lange nek en een onderkin heeft. Nou moe…

Als Anna Marie een onderkin heeft, dan ben ik Jabba The Hut…

Het zal toch niet waar zijn...

Het moest er een keer van komen, maar o mijn god!

>>> Steve Irwin is dood! <<<

Blut – blutter – blutst

Wouter en ik zijn het erover eens: het is beter om een blutte student te zijn, dan een blutte werkloze.

Als blutte student kun je immers zeggen: ‘Hè, gut, nee: ik heb geen geld. Student hè, je kent het wel.’

Als blutte werkloze kom je niet verder dan: ‘Hè, gut, nee: ik heb geen geld. Ik ben namelijk een BUM.’ O_o

En dan heb ik het nog niet eens over de mensen die binnenkort ongetwijfeld gaan vragen: ‘Maarre… Wat doe je nou de hele dag?’

The end of an era

Het hondje is wit met vieze, bruingele urinepootjes, de vrouw heeft een leggingbroek aan met daarop een spijkerjasje waarop ze haar GeMagic heeft losgelaten.

‘Oh, ja, je bent zo lief! Ja, jij ja, je bent zo lief! Wie is er lief dan, wie is er lief? Ja, jij ja, je bent zo lief!’

Vol walging kijk ik toe. Als ik merk dat mijn gemoedstoestand duidelijk is af te lezen op mijn gezicht, concentreer ik me snel weer op de rij voor me.

Uiteindelijk is ook de GeMagic-mevrouw aan de beurt bij het postkantoor. Het urinepootjes-hondje blijkt bij nadere inspectie ook nog eens een knalroze, met nepdiamantjes bedekte halsband en bijpassende riem te hebben. Wat leuk, baas en hond matchen…

Als ik aan de beurt ben en mijn OV-jaarkaart na vier jaar trouwe dienst inlever, bekruipt mij plots een ietwat melancholisch gevoel. Ik was zo druk bezig met het urinepootjes-hondje dat ik even vergat dat ik met deze handeling een heel tijdperk afsluit. Aarzelend blijf ik nog even staan.
’Kan ik verder nog wat voor je betekenen?’, vraagt de jongen achter de balie.
‘Uh, nee hoor. Dat was het’, breng ik uit.
‘Dan wens ik je een heel prettig weekend’, zegt hij niet onvriendelijk.
‘Hetzelfde’, antwoord ik, en ik loop weg.

The end of an era… En ik weet nog niet of ik er blij mee ben…

Humor en ranzigheid

Het moest er toch een keer van komen: een fragment uit mijn schrijfsels op dit blog…

Onlangs deed ik mee aan een thriller-verhalenwedstrijd. Nu schrijf ik nooit thrillers, en het resultaat was dan ook niet bepaald geslaagd: een vreemde mengeling van humor en ranzigheid.

Wel was het een leuke oefening. Je moest een fragment afmaken, in maximaal 4000 woorden. Het was ook nog eens in de ik-vorm, waardoor het geheel helaas een nogal a-creatief karakter kreeg.

De al bestaande opzet van het verhaal: een rechercheur, de ik-persoon, vindt op zijn vrije dag het lijk van een vrouw waar hij al drie weken naar zoekt op zijn favoriete vissersplekje…

Ruim drie kwartier later arriveerde de Technische Recherche. Ik begroette hen met een korte knik, terwijl ik achterover leunde op mijn vissersstoeltje.
“Van Der Voort”, bromde Govert Grundmeijer bij wijze van groet, al klonk het bij hem altijd meer als een verwijt.
“Grundmeijer!”, antwoordde ik op overdreven vrolijke toon. “Wat enorm gezellig dat jullie ook even langs wippen! Koffie?” Ik hield mijn thermoskan omhoog.
“Ik zie dat je het jezelf alvast gemakkelijk hebt gemaakt”, zei hij, mijn vraag negerend. Ik haalde mijn schouders op. “Tja, als ik bijna een uur op jullie moet wachten, neem je het me toch niet kwalijk als ik er even bij ga zitten.”
Grundmeijer moest duidelijk zijn best doen om zich in te houden. Hij knikte richting de waterkant, een tiental meter verderop, en vroeg op bruuske toon: “Heb je iets aangeraakt?”
“Ja, Govert.” Ik knikte met een spijtig gezicht. “Ik kon me niet inhouden. Meteen toen ik haar zag heb ik me eens even lekker uitgeleefd en alles in een straal van twintig meter onder gezeken.”
Dat was blijkbaar de druppel die Grundmeijers spreekwoordelijke emmer deed overlopen, want hij hield zijn dikke, pafferige vinger vlak voor mijn neus en zei op dreigende toon: “Nou moet jij eens even heel erg goed luisteren, irritante etter die je er bent. Jij – ”
“Heren, heren!” Houtappels kwam met een sussend gebaar door het hoge gras aanlopen, zijn kleren en grijzende haren ietwat gekreukt en warrig, alsof hij zich gehaast had klaargemaakt. “Laten we het netjes houden, zo op de vroege ochtend!”
“Hou jij je mannetjes nou maar in de gaten”, reageerde Grundmeijer verhit terwijl hij naar zijn team liep, dat al was begonnen met het afzetten van de directe omgeving en het plaatsen van genummerde bordjes op de drassige grond.
“Moet je die arme man nou altijd zo opfokken?”, vroeg Houtappels terwijl hij met zijn handen in zijn zakken over het water uitkeek. Ik hoorde aan zijn stem dat het niet als berisping was bedoeld.
“Opfokken?”, zei ik zo onschuldig mogelijk terwijl ik mijn thermoskan in mijn visserskoffertje stopte en mijn stoeltje opklapte. “Zoiets zou ik toch nooit doen?”
Hij stootte een lach uit, wat hem op een norse blik van Grundmeijer kwam te staan. “Spaar jij je energie nou maar”, vervolgde hij iets zachter. “Er staat je nog een lange dag te wachten.”