The end of an era

Het hondje is wit met vieze, bruingele urinepootjes, de vrouw heeft een leggingbroek aan met daarop een spijkerjasje waarop ze haar GeMagic heeft losgelaten.

‘Oh, ja, je bent zo lief! Ja, jij ja, je bent zo lief! Wie is er lief dan, wie is er lief? Ja, jij ja, je bent zo lief!’

Vol walging kijk ik toe. Als ik merk dat mijn gemoedstoestand duidelijk is af te lezen op mijn gezicht, concentreer ik me snel weer op de rij voor me.

Uiteindelijk is ook de GeMagic-mevrouw aan de beurt bij het postkantoor. Het urinepootjes-hondje blijkt bij nadere inspectie ook nog eens een knalroze, met nepdiamantjes bedekte halsband en bijpassende riem te hebben. Wat leuk, baas en hond matchen…

Als ik aan de beurt ben en mijn OV-jaarkaart na vier jaar trouwe dienst inlever, bekruipt mij plots een ietwat melancholisch gevoel. Ik was zo druk bezig met het urinepootjes-hondje dat ik even vergat dat ik met deze handeling een heel tijdperk afsluit. Aarzelend blijf ik nog even staan.
’Kan ik verder nog wat voor je betekenen?’, vraagt de jongen achter de balie.
‘Uh, nee hoor. Dat was het’, breng ik uit.
‘Dan wens ik je een heel prettig weekend’, zegt hij niet onvriendelijk.
‘Hetzelfde’, antwoord ik, en ik loop weg.

The end of an era… En ik weet nog niet of ik er blij mee ben…