Het grote waanzinnige appel-avontuur

We scheuren over de snelweg en achter het stuur eet Wouter een appel. Zoals gewoonlijk wijs ik hem op de diverse scenario’s die mogelijk zouden kunnen leiden tot onze dood door een ernstig auto-ongeluk.
‘Jenny!’, roept Wouter, ook zoals gewoonlijk. ‘Stel je toch niet zo aan! Ik weet wat ik doe!’
Waarna hij bijna de berm in rijdt.

Ik hou het klokhuis vast, want Wouter moet zich concentreren op de weg. Ik moet het maar uit het raam gooien, vindt hij. Ik draai het raam open en meteen beukt de wind op me in. Ik draai het raampje weer dicht.
‘Ik hou hem wel vast’, zeg ik.
‘Hoezo?! Gooi hem gewoon in de berm!’
‘Nee, we gaan te hard.’
‘Dus?’
‘Dus: ik heb een hele zwakke gooi. Zo wordt hij meegezogen door de wind en explodeert hij op de voorruit van de auto achter ons, waarna die over de kop slaat en een Final Destination 2-ongeluk veroorzaakt waardoor er een hele hoop in elkaar verwrongen auto’s achter ons ligt!’
De blik van Wouter zegt genoeg. Gooien die appel!

Even later nemen we een afslag en zie ik in het groene gras de perfecte rustplaats voor het klokhuis. In plaats van het raam doe ik per ongeluk de deur open, wat meteen illustreert hoe weinig ik van auto’s weet.
Weer een gemiste appel-gooi kans.

Twintig kilometer later vindt Wouter dat ik het stinkende, bruin wordende stuk afval nu toch echt wel weg mag gooien. ‘Maar Wouter,’ zeg ik terwijl ik het al helemaal voor me zie, ‘zo rijdt er een motoragent achter ons en krijgt die hem op zijn helm!’
‘Dood door appel’, zegt Wouter.
‘De appel-moord’, zeg ik.

Eindelijk komen we weer in de bewoonde wereld en remmen we af bij een stoplicht. Ik draai het raampje open, gooi het klokhuis eruit en raak bijna een verkeersbord.
De appel is weg. Al voel ik me wel een beetje asociaal…