The Fruitvliegjes Massacre

Als ik de keuken van de videotheek binnenkom, vliegen ze op. De zwerm, nee, de plaag, cirkelt om me heen, doet fanatieke uitvallen naar mijn neusgaten en zelfs mijn mond zouden ze bestormen als ik ze de kans gaf. Maaiend met mijn armen baan ik me een weg naar hun hoofdkwartier: een tot aan de rand toe gevulde, niet goed afgesloten prullenbak.

Zelfs na het verschonen van alle vuilnisbakken zijn er nog zo’n tweeduizend manschappen over. Deze voorboden van het einde der tijden strijken neer, tot ik langskom en ze weer hysterisch om mijn hoofd beginnen te vliegen.

Op dat moment knapt er iets in mij. Ik, die zelfs nog geen mug van het leven beroof en me nog twee dagen schuldig voel als ik in het donker op een slak stap, pak twee dikke stevige tijdschriften en gooi me in de strijd. De Fruitvliegjes-klopper blijkt zeer efficiënt en binnen de kortste keren zitten de twee exemplaren van Beeld en Geluid onder het vliegjesbloed en is het aantal gehalveerd.

Nooit gedacht dat ik zo’n hekel kon hebben aan zulke kleine beestjes. En zo kon balen van volle vuilnisbakken.