The best of... (2)

Twee oudere dames vragen om een mooie of spannende film. Ik raad Tsotsi aan: een spannend en tegelijkertijd ontroerend Zuid-Afrikaans drama. Ik gok dat deze dames een toegankelijke filmhuis-film wel kunnen waarderen, maar ik blijk er gruwelijk naast te zitten.

'O, nee, ik hou niet zo van donkere mensen', zegt één van de dames zonder schaamte als ze met opgetrokken neus naar de de dvd-hoes kijkt. Blijkbaar kijk ik haar nogal ongelovig aan, want ze gaat door.
'Ja, dat kan toch? Ik kijk gewoon niet graag naar ze.'
Ik doe er alles aan om beleefd te blijven (achteraf: waarom eigenlijk?!), maar ik kan haar niet meer vriendelijk aankijken. Tevergeefs probeer ik de mengeling van minachting, ongeloof en woede van mijn gezicht te halen.
'O jee!', roept ze dan uit. 'Nu hoop ik niet dat uw man een neger is!'

Een paar uur later komt een man een door midden gebroken dvd terugbrengen en beweert dat ik hem zo in de hoes heb gedaan...

Two words: help.... me....

The best of... (1)

- 'Heeft u ook Sinanna?' (Syriana)

- 'Hoe is Hostel?' (Oprecht verbaasd:) 'Een horror-slasher?!'

- 'Zou ik mijn baby hier even midden in de winkel mogen verschonen?'

- 'Heeft u ook Can You Catch Me if You Want?' (Catch Me If You Can)

- 'O, nee hoor. Ik kan absoluut niet tegen dat soort mensen.' (Over Transamerica, een film over een transseksueel)

- 'Ik ben op zoek naar I Walk the Line.' (Walk the Line)

- 'Meneer, u heeft deze film al eens gehuurd... Nog geen week geleden...'

- 'Hoe is deze?' (Over Hollow Man 2, Basic Instinct 2, Tunnel of een willekeurige andere b-film)

- 'Wat is een b-film?'


En mijn nieuwe favoriet:

- 'Heeft u ook Dumber than Dumb?' (Dumb and Dumberer)

Navels

'Een navel is er om...'
'...te piercen?'

Heretic - Sarah Singleton

Elizabeth vindt in het bos achter haar huis een vreemd, groen wezen. Het blijkt een meisje te zijn dat net driehonderd jaar in een schaduwwereld heeft geleefd.

Dat een leuk concept geen garantie is voor een leuk boek, bewijst Heretic van Sarah Singleton. Vooral het begin was niet om door te komen, wat verklaart waarom ik drie weken deed over de eerste vijftien bladzijden, en vier dagen over de overige 248… En zelfs toen werd het nergens echt goed: ik wilde er gewoon van af zijn.

Heretic is niet echt slecht, maar ook niet echt goed. Het verhaal op zich is aardig, maar op de één of andere manier haalt Singleton er niet alles uit wat er in zit. Ze beschrijft net iets te veel en laat net te weinig aan de verbeelding over. Daar komt nog bij dat de 'heiden' uit het boek een katholieke priester is die op de hielen wordt gezeten door de protestanten - iets wat me echt bijzonder weinig kan boeien...

In ieder geval ben ik heel erg blij dat ik Heretic uit heb. Ik kan niet wachten om eindelijk aan een nieuw boek te beginnen! Nu maar hopen dat die niet zo tegenvalt…

Slecht boek

Waarom kan ik een slecht boek toch nooit gewoon wegleggen? Waarom dwing ik mezelf door te lezen, ook al kom ik er nauwelijks doorheen?

Want als ik het boek niet leuk vind, heb ik geen zin om te lezen.
En als ik geen zin heb om te lezen, komt dat slechte boek natuurlijk nooit uit.
En als dat slechte boek nooit uit komt, kan ik ook niet beginnen aan een goed boek.

Kortom, ik doe nu al drie weken over een boekje van 263 pagina's... Maar het wegleggen en beginnen aan iets nieuws voor ik het heb uitgelezen? Dat is makkelijker gezegd dan gedaan...

De wiet-labello

Volgens de mevrouw van The Body Shop zal een lippenbalsem met hennepextract me van mijn labello-verslaving afhelpen.













Hopen dus dat ik over een paar dagen niet meer om het uur mijn lippen hoef in te vetten...

Tijger-reviews

Na mijn avonturen op het Internationaal Filmfestival Rotterdam eerder dit jaar, was het extra leuk om er wat over te schrijven voor 8weekly:

La Perrera













Un matin bonne heure

Trailer-tijd (1)

Drie films om naar uit te kijken:

Pan's Labyrinth












Perfume












300

De onaangename zondagmiddag-walm

De peuter wordt recht voor mijn neus op de balie geparkeerd.
'Heb jij een poepje gedaan?', vraagt de moeder.
Ik word me bewust van een onaangename walm.
'Heb jij een poepje gedaan?', vraagt de moeder weer.
'Poepie gedaan! Poepie gedaan!', brult de peuter door de videotheek.

Het is één ding dat dit kind op mijn balie zit te schijten, maar moeder: heb de volgende keer na zo'n mededeling even het respect je kroost onder mijn neus vandaan te halen...

Surprise, surprise!

Ik zit niet bij de laatste vijf van de Ellessy Crime Verhalenwedstrijd. Niet echt verrassend, aangezien mijn verhaal geen thriller was, maar een mengeling van comedy en horror. Het zat bovendien vol met clichés, dus ik zal het niemand aandoen het verhaal hier te plaatsen. (Mocht je het wel willen lezen, stuur dan een mailtje naar thewritingtree@gmail.com)

In ieder geval was het leuk om te schrijven. En wie weet hou ik er nog een schrijfworkshop aan over ook :)

(Not) My cup of tea

Waarom maak ik altijd kopjes thee als ik ze toch vergeet en pas weer aan ze denk als ze koud zijn?

Eén komedie, twee komedisch...

"Date Movie. Voor mensen die van romantische komedisch houden of ze haten!"

Ja, het staat er echt. Op de officiële Nederlandse filmposter van Date Movie.

Als daar niet iemand om ontslagen is, dan weet ik het ook niet meer...

Jeugdsentiment

'Ik vind het eigenlijk nog steeds jammer dat hij niet bestaat...'

T. (17) over Sinterklaas...

One cactus, two cacti

'I'm surrounded by cacti, for fuck's sake!!!'

Ryan Dunn ligt in een veld van cactussen in Jackass: The Movie.

Arthur and the Minimoys/Invisibles

Ik weet nooit echt wat ik moet denken van films die beginnen in real life en dan overgaan in animatie. Dat had ik vroeger al bij de Freggels. Dat begon met een echt persoon en eindigde met een stel poppen.

Aangezien tegenwoordig blijkbaar elk fantasy (kinder)boek verfilmd moet worden, is ook de filmversie van Arthur and the Minimoys in de maak. (Dat geschreven is, en geregisseerd zal worden door Luc Besson.) Deze film, omgedoopt tot Arthur and the Invisibles, begint met het jonge acteurtje Freddie Highmore (Finding Neverland, Charlie and the Chocolate Factory) en eindigt met één of andere flut animatie. Ik denk dat het opplakken van een paar oren en het bouwen van een decor een beetje te veel werk was en er dus maar is besloten om alles uit de computer te toveren.

Ik vond Finding Nemo best leuk, maar daar stopt mijn interesse in animatiefilms wel zo'n beetje. Ik ben dan ook bang dat deze verfilming niet echt aan mij besteed zal zijn...

>>>Bekijk de trailer en oordeel zelf<<<

The Quiet Place – Richard Maynard

Na al die ‘kinderboeken’ was het weer eens tijd voor wat science fiction. In Richard Maynard’s The Quiet Place ontdekt de bemanning van een ruimteschip bij terugkomst op aarde dat de mens is vervallen tot de oerstaat. Drama’s volgen elkaar in hoog tempo op en dat zorgt voor spannend leesvoer. Onthoofdingen, verkrachtingen en epidemieën: nee, het valt niet mee voor de mensheid van de toekomst.

Dat je met zoveel drama ook een beetje te ver kunt gaan, bewijst Maynard tegen het einde van het boek. Zo van: hier is de grens, maar laat ik er toch maar een paar kilometer aan voorbij gaan. Als de hoofdpersoon machteloos moet toekijken hoe zijn geliefde ten prooi valt aan de vijand, is dat natuurlijk al erg genoeg. Dat ze vervolgens door – jawel – elf (!) mannen herhaaldelijk wordt verkracht, wordt neergestoken met een speer en er uren over doet om dood te bloeden is dat a lot to take in.

Wanneer haar lichaam dan ook nog eens wordt verscheurd door een hongerige groep wilde honden, schiet ik onwillekeurig in de lach. Dit doet me iets te veel denken aan de dood van Chef. De kok werd in zijn laatste South Park-aflevering getroffen door de bliksem, vloog in brand, viel van een brug, werd doorboord door een puntige boomstam en vervolgens aangevallen door een grizzlybeer… (Let ook op de ‘smaakvolle’ (ahum) cover van de Amerikaanse uitgave van The Quiet Place, waar het hele tafereel nog eens staat afgebeeld!)

Echt ‘ultra-disturbing’, zoals de cover belooft, was het boek uiteindelijk niet. Desondanks toch een vermakelijk tussendoortje. Maar na al die ellende ben ik wel weer toe aan een kinderboek…